تا پیش از معرفی درگاه USB در سال ۱۹۹۶، اتصال دستگاههای جانبی به رایانه کاری زمانبر و پیچیده بود. در آن دوران، هر نوع وسیلهای برای برقراری ارتباط با کامپیوتر از پورتهای متفاوتی استفاده میکرد و هیچ استاندارد واحدی وجود نداشت.
در دهههای ۸۰ و ۹۰ میلادی، کامپیوترها به پورتهایی مانند Serial (RS-232) برای ماوس یا مودم، Parallel (LPT) برای چاپگرها، PS/2 برای کیبورد و ماوس، و SCSI برای هارددیسکها یا اسکنرهای حرفهای مجهز بودند. هرکدام از این درگاهها کابل مخصوص، درایور اختصاصی و در بسیاری از موارد تنظیمات دستی سختافزاری نیاز داشتند.
کاربران مجبور بودند مقادیر خاصی مثل IRQ، DMA و COM Port را بهصورت دستی از طریق BIOS یا سیستمعامل تنظیم کنند تا دستگاه شناسایی شود. این فرآیند نهتنها وقتگیر بود، بلکه در صورت اشتباه در تنظیم، منجر به اختلال در عملکرد سیستم میشد.
این پیچیدگیها سبب شد شرکتهایی همچون Intel، Microsoft، IBM، Compaq و NEC به دنبال راهحلی مشترک برای سادهسازی ارتباطات سختافزاری باشند. نتیجهی این همکاری، معرفی درگاه Universal Serial Bus (USB) در سال ۱۹۹۶ بود؛ پورت واحدی که توانست همزمان انتقال داده و تأمین انرژی الکتریکی را انجام دهد.
با ظهور USB، برای نخستین بار کاربران توانستند دستگاههای خود را بدون نیاز به خاموش و روشن کردن رایانه متصل یا جدا کنند. این فناوری انقلابی، بهسرعت جایگزین پورتهای متعدد شد و استانداردی جهانی برای اتصال گجتها، فلش مموریها، پرینترها و لوازم جانبی مختلف به حساب آمد.
جمعبندی:
پیش از اختراع USB، دنیای فناوری پر از کابلها و درگاههای متفاوت بود؛ اما ظهور این استاندارد یکپارچه، انقلابی در سادگی و کارایی ارتباطات رایانهای ایجاد کرد. امروز تنها با یک کابل USB میتوان هر وسیلهای را بهراحتی به کامپیوتر متصل کرد—کاری که روزگاری نیاز به چندین پورت و ساعتها تنظیم داشت.
